Als ik geen tanden meer heb, pluchen pantoffeltjes draag en het bejaardenhuis op stelten zet, wil ik terugkijken op een leven wat vooral niet in het teken stond van 'een ander tevreden houden'
Hoe het was:
Op een hol en een draf ren ik vanuit het verpleegtehuis waarin mijn moeder verblijft richting de auto, spring erin en rij, veel te hard, richting mijn werk.
Of ik nog ‘even’ snel een boodschapje kon halen en bij haar wilde brengen. Natuurlijk ma, dat wil ik wel doen.
Een doorsnee dag voor mij....Vanmorgen bracht ik mijn zoon naar school, omdat hij te laat uit zijn bed kwam en daardoor de bus miste. Ik paste vandaag op de peuter van de buurvrouw. Ze nam nog een uur van mijn tijd in beslag door nog ‘eventjes’ te blijven kletsen en klagen. Vanmiddag was ik bij het inlooppunt voor eenzame ouderen aan het koken en bedienen. Daarna moest ik alles alleen opruimen.
En nu racen, want over 20 minuten start mijn extra avonddienst. Een collega meldde zich ziek en écht niemand kon invallen…
Onderweg lijkt er in mijn drukbezette hoofd opeens een helder moment te komen!
Waar ben ik in vre-des-naam mee bezig??!!
Waarom doe ik tóch dingen die ik ten diepste helemaal niet wil doen?! Ik word echt gek hiervan!
Mensen kunnen altijd een beroep op mij doen lijkt het wel… Wat betekent dat ik een volle agenda heb, met daarin amper (lees: geen!) tijd voor mezelf. Ik wil dit niet meer en kan dit niet meer!
De laatste maanden heb ik dikke ogen van het huilen, plof ik bekaf mijn bed in, om dan vervolgens weer niet te kunnen slapen, omdat ik nog zoveel te overdenken heb!
Het lichtje gaat langzaam maar zeker uit …
Het kost me enorm veel moeite om geduld te hebben met mijn kinderen, ben snel geïrriteerd naar mijn man toe, vergeet veel dingen, kan zomaar in huilen uitbarsten en ik heb het idee achter mezelf aan te hollen.
Hoe het nu is:
Inmiddels is er veel veranderd , ik sta ‘s morgens vroeg met een smile op uit bed, ga dansend de dag door en duik met een tevreden gevoel mijn bed in, om daarna heerlijk te slapen.
Daar was ik niet in één keer. Ik leerde dat ik keuzes moest en mocht maken, ik leerde mijn grens aan te geven én om goed te plannen.
Mijn baan in de zorginstelling heb ik opgezegd, ik besefte dat ik niet meer met evenveel plezier mijn werk deed als jaren geleden.
Ik ben onder de loep gaan nemen waar mijn hart écht ligt, en dat is: coachen! Ik heb mij hierin verder ontwikkeld en coach inmiddels veel vrouwen. Deze vrouwen hebben moeite met ‘nee’ zeggen en voor hen is goedkeuring van een ander heel belangrijk. Ze lopen de benen uit het lijf en daar willen ze graag verandering in brengen.
Ik doe dit met veel passie, omdat ik uit ervaring weet dat haar leven zoveel mooier kan zijn!
Verder pas ik geregeld op onze twee kleinzoontjes, wandel veel in de natuur, ben creatief bezig, kortom, mijn agenda is verre van leeg (want ik heb energie voor tien!), maar ik doe vooral wát ik wil en wannéér ik wil.
Dit is typisch Peet:
Ik ben van het type ‘geen woorden maar daden’.
Een beetje klagen over je situatie is best oké, want je moet het ergens kwijt kunnen. Maar ga niet lopen klagen als je er verder nog weinig aan hebt gedaan, want er gaat niks veranderen als jij zelf niet tot actie overgaat!
Ik ben ‘echt’. En wat is echt? Ik ben wie ik ben, doe mij niet anders voor, en mijn woorden komen overeen met wat je ziet.
Ik ben een chronisch optimistische realist. Waar een ander kan mopperen als het regent, kan ik blij zijn dat de gewassen weer water krijgen. En loopt er iemand te mopperen dat het bloedheet is, roep ik dat het gratis vitamine D is wat we krijgen.
Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
Ik zeg vaak: ik ben niet voor m’n gemak, maar ik hou wel van makkelijk’.
Voorbeeld? Ons hondje ging eerst naar een trimster die gespecialiseerd is in dit ras. Doordat het niet naast de deur was, kostte mij dit een halve dag!
Inmiddels gaat hij in ons dorp naar de trimster (niet speciaal voor dit ras). Dit kost mij nu maar twintig minuten totaal.
Mijn visie
Mijn visie is dat verandering begint bij jezelf. De wereld om je heen gaat echt niet minder van jou vragen, als jij zélf je grens niet duidelijk aan gaat geven.
En wat een ander daarvan vindt, is totaal niet relevant. Het gaat erom wat jíj hiervan vindt, met jouw normen en waarden!
Al jaren zit je in ditzelfde schuitje en roei je met de riemen die je hebt.
Ik gooi met jou het anker uit, we gaan eens even stil liggen en dobberen en laten de golfjes voorbij komen. Het zal af en toe spetteren van de golven die tegen de boeg gaan klotsen. Het schuim er misschien op.
Maar uiteindelijk leer je, door je volledig in te zetten, om mee te deinen op je eigen gevoel en te luisteren naar je eigen wensen.
Hierdoor wordt jouw leven niet óverleven, maar een geweldig en fijn leven.
Als je mij zou kennen, dan zou je weten dat ik...
…enorm van impulsieve acties hou. Ik zag bijvoorbeeld een oproep voorbij komen om in een ijsbad te gaan zitten. Ik belde nog even voor wat info en gaf me gelijk hiervoor op. Twee uur later zat ik erin.
…geen doorsnee vrouw, moeder en oma ben.
Ik vuur een mondvol doperwten richting mijn man, vind het geweldig om bij mijn zoon achterop de crossmotor te zitten, ga met mijn kleinzoon zo hard op de wipwap , dat hij zonder luier een blauwe kont zou krijgen.
…acht keer een zwangerschap mocht hebben, en daar twee zonen van ontving. Het kostte mij veel energie, maar ik bleef optimistisch en vol vertrouwen dat er nog een tweede kind zou komen.
Als ik ergens het nut van inzie, doe ik het gewoon en ga ik er voor 300% voor. Toen ik een traject volgde om bepaalde dingen aan te pakken, zat ik in een drukke periode. Ik ging dan om 5.30 mijn bed uit, om de opdrachten tóch op tijd af te hebben.
