Herken je dit?

Natuurlijk, je beheerst je waar anderen bij zijn. Je loopt hier vanavond op de diploma-uitreiking van je dochter met een gemaakte glimlach op je gezicht. Maar het liefst zou je je pumps uittrappen, in een hoekje van de aula gaan zitten, met niemand hoeven te praten en even tien minuten je ogen sluiten.
Ze moesten eens weten dat je vanmiddag nog haar jurk in elkaar aan het zetten was, want eerder had je er gewoon echt geen tijd voor. Je weken zijn zó chaotisch en druk dat het in je hoofd ook een warboel is. En zó moe….

Vandaag neem je je voor dat je het écht anders gaat doen. Ja, zeker weten, je gaat doen wat je je hebt voorgenomen!
En als je moeder je opbelt of je die middag met haar even naar de stad wil om kleding, en daarna gelijk de boodschappen voor de hele week met haar wilt halen… Nee, je zegt dan echt een keer dat het niet uitkomt, want je wil nu echt eerst je vakantie boeken!
Ze trekt je hélemaal leeg en je kan de energie niet meer opbrengen om geduldig naar haar te luisteren. Pas nog, hoe ze je behandelde in die kledingwinkel. Je bent toch geen kind meer!
En tenslotte kan ze het ook wel eens aan je schoonzus vragen, het komt altijd op jou neer!
Inmiddels is het avond, je vakantie is nóg niet geboekt. Het lúkte gewoon niet om je moeders wens te weerstaan. Gefrustreerd stond je vanmiddag bij de paskamers en inwendig opgefokt stond je haar boodschappen bij de supermarkt weer in te pakken.

Je man is voor de derde keer op rij weer een avond weg, een vergadering deze keer. Je gunt het hem echt, maar wat hád je graag naar de repetitie van je koor gegaan. Heerlijk even alle spanning wegzingen en bijkletsen tijdens de pauze. Even weg uit je gezin, éven gewoon genieten.
De jeugd is naar vrienden, en de jongste ligt al op bed. En jij, je voelt je onbegrepen, verdrietig en niet gehoord, want wanneer is het nou jóuw tijd. Wanneer kan jij gaan doen wat je echt wil!
Je zou graag eens een nieuwe studie op willen pakken en veranderen van baan, maar je hebt geen idee hoe…

Je collega belde met de vraag of je deze week extra kan werken. Níemand kon, en anders staat ze alleen op de groep. Eigenlijk heb je echt geen tijd en geen zin en je voelt je al zo moe, maar ja, íemand moet gaan. Wat een conflict heb je met jezelf, want eigenlijk wil je gewoon niet, maar je voelt je zó verantwoordelijk voor je werk!
Je offert je zelf op, zet je eigen plannen weer aan de kant en baalt als een stekker van jezelf. Waarom kon je weer geen ‘nee’ zeggen?

‘s Ochtends je bed uitkomen, met veel moeite stap je uit je bed!
Je nacht was nou niet ‘je van het’ . Net toen je lag te sluimeren, schrok je en zat je rechtop in bed, want je was vergeten de was uit de trommel te halen. En tja, je had geen zin meer om er weer voor uit te gaan, maar tegelijkertijd hield het je wakker.
Maar oké, nu dat bed uit, het moet écht, duizend-en-een verplichtingen wachten weer op je.
Eigenlijk, om heel eerlijk te zijn tegen jezelf, is het overzicht een beetje kwijt, en dat geeft paniek en angst.
Trek je toch je dekbed maar weer over je hoofd heen…?

Overleef jij dit?

En de vraag is ook of je man dit blijft volhouden. Hij zal misschien zeggen van wel, maar een keer raakt het op! Je kinderen, ja die hebben geen keuze, die zijn je kind, maar het doet veel met ze!